தெய்வீக அன்னை மாயம்மா

பொதுவாக சாதுக்கள் மற்றும் சன்யாசிகளில் ஆண் மற்றும் பெண் என இரு பிரிவினரும் உண்டு. தெய்வீக அவதாரங்கள் மற்றும் ஆன்மீக குருமார்களிலும் இந்த இரு பிரிவினரும் உண்டு.

நாம் வாழ்ந்து வரும் காலத்தில் வாழ்ந்தவர்களில் சீரடி சாயிபாபா, ரமண மகரிஷி, சேஷாத்திரி மஹான், ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சர், அரபிந்தோ, ஆனந்தமாயி மா, அரவிந்தர், அன்னை, காரைக்கால் அம்மையார், ராமலிங்க அடிகளார், உபாசினி மஹராஜ், ஸ்வாமி சமர்த்தர், அன்னை சாரதா தேவி, சிவம்மா தாயீ மற்றும் மாயம்மா போன்றவர்கள் மிக எளிய வாழ்க்கை வாழ்ந்து லௌகீக மற்றும் உலக இன்பங்களை துறந்த நிலையில் வாழ்ந்தவர்கள்.

தம்மை நாடி வந்த பக்தர்களுக்கு அருள் செய்து, நன்மை செய்தவர்கள். அவர்கள். பல்வேறு நிலைகளில் வெளித் தெரியாமல் உண்மையான மாயங்களையும் அற்புதங்களையும் நிகழ்த்தி தமது பக்தர்களுக்கு மட்டும் இல்லாமல் தம்மை தேடி வந்த பிற மக்களின் உண்மையான, நியாயமான பிரார்த்தனைகளையும் நிறைவேற்றித் தந்தவர்கள்.

சித்தர்கள் பலரும் தாம் யார் என்பதை எப்போதுமே அடையாளம் காட்டிக் கொள்ள விரும்புவதில்லை. அதனால்தான் அவர்களது பிறப்பு குறித்த வரலாறு மறைந்துள்ளது. அந்த வகையில் சித்த புருஷரான ஷீர்டி சாயிபாபாவின் பூர்வீகம் இதுவரை வெளித் தெரியாமல் மர்மமாகவே இருந்து வருகின்றது.

அதே போலத்தான் பெண் சித்தராக உலா வந்துள்ள தெய்வீக அவதாரமான, பராசக்தி மற்றும் கன்யாகுமரி அம்மன் எனக் கருதப்படும் மாயம்மாவும் ஒருவர் ஆவார்.

மாயம்மா யார் என்பது குறித்து அதிக தகவல்கள் கிடைக்கவில்லை. ஆனால் அவர் அஸ்ஸாம் மாநிலத்தில் உள்ள காமாக்யா எனும் ஆலயத்தில் இருந்து தேவி காமாக்கியா எனும் பராசக்தியாக வெளிவந்தார் என்பதாக பரவலான நம்பிக்கை உள்ளது.

ஆனால் அவர் மக்களிடையே பிரபலமடைந்து வெளித் தெரிய ஆரம்பித்தது கன்யாகுமரி மாவட்டத்தில்தான். மாயம்மா எப்பொழுது அஸ்ஸாமில் இருந்து கன்னியாகுமரிக்கு வந்து சேர்ந்தார் என்ற விவரமோ, இல்லை அவர் எப்படி இங்கு வந்தார் என்பதோ எவருக்கும் தெரியவில்லை. அவருடைய பெற்றோர்கள் குறித்த தகவலும் எவருக்கும் கிடைக்கவில்லை.

முதலில் அவர் சித்தர் என்பதோ அல்லது தெய்வீக அன்னை என்பதாகவோ யாருக்கும் தெரியாமல்தான் இருந்துள்ளது. பிச்சைக்காரி போல அழுக்கான, கிழிந்து இருந்த ஆடைகளுடன், அருவருப்பான வெளித் தோற்றத்தில் கன்யாகுமரி மாவட்டத்தில் பெரும்பாலும் கடற்கரையில் அவர் உலவுவதை கவனித்து இருக்கின்றார்கள்.

அவருடன் எப்போதுமே பல நாய்கள் சுற்றிக் கொண்டே இருக்கும். கடற்கரையில் காலை, மாலை, இரவு என எந்நேரமும் படுத்துக் கிடப்பார், தாகம் பசி என எதுவுமே கிடையாது யாராவது உணவு கொடுத்தால் உண்பார் இல்லை எனில் நாள் கணக்கில் பட்டினியாகவே இருப்பார்
அதனால் அவர் சோர்வு அடைந்ததும் இல்லை.

பல நேரங்களில் அவர் கடற்கரையின் ஓரத்தில் உள்ள கடல் பாறைகள் மீது அமர்ந்த கொண்டு இருப்பதையும், கடலுக்குள் மூழ்கி கடல் பாசிகளையும், குப்பைகளையும் வெளியில் எடுத்து வந்து அவற்றை கடற்கரையில் கொட்டி தீ மூட்டி விடுவதையும் மக்கள் பார்த்து உள்ளார்கள். எப்படி அவரால் வெறும் கையினால் தீ மூட்ட முடிந்தது என்பதோ எதற்காக தீ மூட்டினார் என்பதோ யாருக்கும் புரியாமல் இருந்துள்ளது.

மாயம்மாவின் தெய்வீக சக்தி வெளித் தெரிந்த கதை தனியானது. கன்யாகுமரி கடற்கரையில் சுற்றிக் கொண்டு இருந்தவரை, அருவருப்பான கோலத்தில், கிழிந்த மற்றும் அழுக்கான துணிமணிகளை அணிந்து கொண்டு சுற்றித் திரிந்த அவரை முதலில் ஒரு பைத்தியக்கார பிச்சைக்காரி என்றே அனைவரும் நினைத்து வந்தார்கள்.

அவர் ஒரு மாபெரும் சித்த புருஷினி என்பதை அப்போது எவரும் அறிந்திருக்கவில்லை. ஆனால் அவர் கன்னியாகுமரிக்கு 1920 ஆம் ஆண்டுவாக்கில் வந்திருக்க வேண்டும் என்று நம்பப்படும் அந்த கால கட்டத்தில்தான் அவரை அங்கு வசிக்கும் மீனவர்கள் பார்த்து இருக்கின்றார்கள், 1925 ஆம் ஆண்டு வாக்கில்தான் அவரது புகழ் கன்யாகுமரியில் பரவலாயிற்று.

ஒரு நாள் வெளியூரில் இருந்து வந்த சுற்றுலாப் பயணிகள் ஊர்தி ஒன்று தெருவில் சென்று கொண்டிருந்த ஒரு நாய் மீது ஏற்றிவிட்டு சென்று விட்டது. நாயின் வயிறு கிழிந்து குடல் வெளியே வந்து சரிந்து விழுந்திருக்க, அதன் துர்நாற்றத்தைத் தாங்க முடியாமல், அந்த நாயை கண்ட மக்கள் முகம் சுளித்தார்கள். அதற்கு உதவி செய்ய ஒருவரும் அதன் அருகில் செல்லவே இல்லை.

அப்போது அந்த பக்கமாக நடந்து சென்று கொண்டு இருந்த மாயம்மா எந்த விதமான சலனத்தையும் வெளிக் காட்டாமல் மெல்ல நடந்து சென்று இறந்து விட்டதை போல கிடந்த அந்த நாயை எடுத்து தனது மடியிலே வைத்துக் கொண்டு அதன் குடலை அதன் வயிற்றுக்குள் தள்ளிவிட்டு சாலையில் கிடந்த மெல்லிய குச்சிகளை எடுத்து கிழிந்த பகுதியை சேர்த்து தையல் போடுவது போல அதன் உடலில் செருகி வைத்தாள்.

பிறகு கையில் சிறு பிடி மணலை எடுத்து அதை தடவிக் கொடுக்கலானாள். அதைக் கண்ட மக்கள் அருவருப்பான நிலையில், குடல் வெளியே வந்து விழுந்திருந்த இறந்த நாயை மடியிலே வைத்துக் கொண்டு தடவிக் கொடுத்துக் கொண்டு இருக்கிறாளே பைத்தியக்காரி என அருவருப்பாக பார்த்துக் கொண்டே சென்றார்கள். எதையும் சட்டை செய்யாமல் மாயம்மா அதே சாலையின் ஓரத்தில் அந்த நாயை வைத்து விட்டுச் சென்றாள். இறந்து போக இருந்த நாயும் அங்கேயே கிடந்தது.

என்ன ஆச்சர்யம்! மறு நாள் காலையில் இறந்து கிடந்த அந்த நாய் கண்களை திறந்து பார்த்தது, காதுகளை அசைத்தது. அதன் பின் அது எழுந்து ஓடலாயிற்று. அதைக் கண்ட மக்கள் அதிர்ந்து நின்றார்கள். குடல் வெளியில் வந்து சிதைந்து கிடந்த உடலில் காயம் பட்ட வடு கூட காணவில்லையே! இதென்ன மாயம் ?

குடல் சரிந்து இறந்து கிடந்த அதே நாய் உயிர் பெற்று ஓடுகின்றதே என்பதைக் கண்ட மக்கள் அவள் எதோ தெய்வ சக்தி கொண்ட பெண்மணி என்பதை புரிந்து கொண்டு அவளை கனிவோடு பார்த்தார்கள். மெல்ல மெல்ல அவள் யார் என்பதை அறிந்து கொள்ள முயற்சி செய்தார்கள், கன்யாகுமரி கடற்கரையிலே உலவி வந்திருந்த மாயம்மா கடல் மீது நடந்து செல்வதைக் கண்டார்கள். தரை மீது நடப்பது போல கடல் மீதும் நடந்து சென்று விட்டு கடல் நடுவே சற்று நேரம் இருந்துவிட்டு திரும்புவதைக் கண்ட மக்கள் நிச்சயம் அவள் தெய்வீக பெண்மணியே என்பதை உணரலானார்கள்.

அது முதல் மக்கள் மாயம்மாவை மரியாதையோடு நடத்தி நல்ல உணவும், தங்கி கொள்ள ஒரு இடமும் தந்தார்கள். என்றாலும் அவர் எங்கும் நிரந்தரமாக தங்கவில்லை. கன்யாகுமரி கடற்கரை அருகில் உள்ள கடைவீதியில் இருந்த ஒரு பிள்ளையார் கோவிலில்தான் அவர் இரவில் தங்கி இருப்பாராம்.

தனக்கு கிடைக்கும் உணவில் சிறிது கையில் எடுத்துக் கொண்டு நாய்களுக்கு ஊட்டி விட்ட பின், அதே கையுடன் சுற்றி உள்ளவர்களுக்கும் வாயில் ஊட்டி விடுவாராம். அதை அறுவறுப்பாக பார்த்த சிலர் விலகிச் சென்றார்கள் என்றாலும், அதை பெற்றுக் கொள்வதை பாக்கியமாகவே பல மக்கள் கருதினார்கள். ஆனால் தினமும் அதை மாயம்மா செய்தது இல்லை. அவருக்கு என்று தோன்றுமோ அன்றைய தினத்தில் மட்டுமே அதை செய்வார்

கடலுக்குள் சுமார் 35 அல்லது 40 கிலோ மீட்டர்வரை உள்ளே சென்று மீன் பிடிக்க வந்திருக்கும் படகுகளின் நடுவே நீச்சல் அடித்துக் கொண்டு இருப்பாராம். அந்த நிலையில் கொந்தளிக்கும் கடலில் நீந்திக் கொண்டு இருக்கும் அவளை பார்த்து பரிதவிக்கும் மீனவர்கள் தங்கள் படகில் ஏறிக்கொண்டு கரைக்கு வருமாறு அழைத்தாலும் மாயம்மா அதில் ஏறிக் கொள்ள மாட்டாராம்.

மீன் பிடித்த பின் படகுகள் கரைக்கு திரும்பும்போது அவர்களுடன் நீந்தியபடியே கரைக்கு திரும்பும் மாயம்மா திடீர் என நீருக்குள் சென்று மறைந்து விடுவாராம். அவளைக் காணாமல் மூழ்கி விட்டாரோ என பயந்தபடி, பரிதவித்துக் கொண்டு கரைக்கு திரும்பினால் மாயம்மா அங்கு கரையில் சிரித்தபடி அமர்ந்து இருப்பாராம்.

மெல்ல மெல்ல உள்ளூர் ஜனங்கள் அவளை பக்தியுடன் வணங்கினார்கள். ஆனால் அவளோ அவர்களுடன் ஒரு தோழமையோடுதான் பழகி இருந்திருக்கின்றார். பலரது தீராத வியாதிகளும் துயரங்களும் மாயம்மாவினால் விலகி உள்ளன. இத்தனைக்கும் மாயம்மா பேசியது இல்லை. ஒலி ஓசை போன்றவற்றை வாயினால் எழுப்பி அதன் மூலமே மாயம்மா தமது மாயங்களை வெளிக்காட்டி உள்ளார்.

மெல்ல மெல்ல மாயம்மா தெய்வமே என்பதை உணர்த்திய பல அற்புதங்கள் நிகழ்ந்துள்ளன. தமக்கு துன்பங்களும் துயரங்களும் ஏற்பட்டபோதெல்லாம் அவளிடம் சென்று அதைக் கூற அவர்களை வெறும் கையாலேயே ஆசீர்வதிப்பார் மாயம்மா. பலரது நியாயமான துன்பங்களும் துயரங்களும் தீரலாயின.

1970 ஆம் ஆண்டு வாக்கில் மாயம்மா கன்யாகுமரியில் இருந்தபோது, தன்னையே அறியாமல், மாயம்மா ஒரு தெய்வப் பிறவியாகவே இருக்க வேண்டும் என்ற எதோ ஒரு ஈர்ப்பு ஏற்பட்டதினால் அவரை தொடர்ந்து கண்காணித்தபடி ராஜேந்திரன் எனும் அன்பர் ஒருவர் இருந்துள்ளார்.

மாயம்மாவை பின் தொடர்ந்து சென்று அவருக்கு பணிவிடைகளை செய்தபடி இருந்தவர் சில காலத்திலேயே அவருடைய தீவிரமான சிஷ்யர் ஆகி விட்டார். அவரே மாயம்மாவை சேலத்துக்கு அழைத்து வந்தவர். மாயம்மா இறுதிவரை பணிவிடை செய்து வந்தவர், மாயம்மாவின் ஆஸ்ரமத்தை அங்கு எழுப்பி அங்கேயே தங்கி உள்ளவர் திரு. ராஜேந்திரன்.

திருக்கோவிலூர் ஞானானந்த கிரி ஸ்வாமிகள், பூண்டி மஹான், யோகிராம் சூரத் குமார் ஸ்வாமிகள் போன்றவர்கள் தமது பக்தர்கள் சிலரை மாயம்மாவின் ஆசி பெற்றுக் கொண்டு வருமாறு அனுப்புவதை வழக்கமாக கொண்டிருந்தார்களாம். அவர்களே மாயம்மாவைக் குறித்து பலருக்கும் தெரியப்படுத்தி வந்துள்ளார்கள். மாயம்மாவின் வயதைக் குறிப்பிடுகையில் பூண்டி ஸ்வாமிகள் அவருடைய வயது 470 முதல் 485 ஆண்டுகள் எனக் கூறினாலும், பல ஆன்மீக குருமார்கள் பொதுவாக நம்பியது அவர் 300 ஆண்டுகளைக் கடந்தவர் என்பதே.

மாயம்மா கன்னியாகுமரியின் நடமாடும் தெய்வமாகவே இருந்திருக்கிறாள். ஒரு நாள் அந்த ஊரில் இருந்த மாயம்மாவைக் காணவில்லை. அந்த அம்மையார் திரு ராஜேந்திரனுடன் சேலத்துக்கு சென்று அங்கேயே தங்கி விட்டதான தகவல் மட்டும் கிடைத்தது. ஆனாலும் சேலத்தில் தங்கி இருந்த மாயம்மா கன்னியாகுமரியின் பல பாகங்களில் அவ்வப்போது தென்பட்டு வந்துள்ளார். பக்தர்களுக்கு தரிசனமும் தந்து உள்ளார். அற்புதங்களை நிகழ்த்தி உள்ளார்.

ஒருமுறை ஞானானந்த கிரி ஸ்வாமிகளின் பெண் பக்தை ஒருவர் தனக்கு பராசக்தியின் தரிசனம் கிடைக்க வேண்டும் என்ற தமது ஆசையை தெரிவித்து அதற்கு என்ன செய்யலாம் எனக் கேட்டாராம். உடனே ஞானானந்த கிரி ஸ்வாமிகள் அவரை கன்யாகுமரி சென்று அங்குள்ள ஆலயங்களை தரிசிக்குமாறும் அங்கு அவளுக்கு பிராப்தம் இருந்தால் பராசக்தியின் நேரடி தரிசனம் கிடைக்கும் என்று கூறி அனுப்பினாராம்.

அந்த பெண்மணியும் கன்னியாகுமரிக்கு சென்று சில நாட்கள் தங்கி இருந்து பல ஆலயங்களுக்கும் சென்று உள்ளார். ஆனாலும் அவருக்கு பராசக்தி தரிசனம் கிடைத்த மனதிருப்தி ஏற்படவில்லை என்பதினால் மீண்டும் ஞானானந்த கிரி ஸ்வாமிகள் அவர்களை சந்தித்து, ‘ஸ்வாமி நானும் நீங்கள் கூறி இருந்தபடி பல ஆலயங்களுக்கும் சென்றேன், ஆனால் எனக்கு பராசக்தியின் தரிசனம் கிடக்கவில்லையே எனக் கூறி வருத்தப்பட்டாளாம். அதைக் கேட்ட ஸ்வாமிகளோ ‘அம்மணி நீ நேராக பராசக்தியின் தரிசனத்தைப் பெற்றாய். உனக்கு அந்த பராசக்தியே உணவை வாயில் ஊட்டி விட வந்தார். ஆனால் நீதான் பெற்றுக் கொள்ளாமல் இருந்து விட்டாய். உனக்கு பராசக்தியின் தரிசனம் கிடைத்தும் அதை உணர முடியாமல் போனது உனக்கு பராசக்தியின் அருள் பெறும் பிராப்தம் இல்லை என்பதே காரணம்’ என்று கூறினாராம்.

அதைக் கேட்ட பெண்மணி திகைத்துப் நின்ற பின் சற்று நேரம் நிதானமாக யோஜனை செய்தபோது கன்யாகுமரியில் அவளுக்கு ஏற்பட்ட ஒரு அனுபவம் நினைவில் வந்ததாம். ஆலயங்களுக்கு சென்று விட்டு கன்யாகுமரி கடற்கரையில் நின்று கொண்டு இருந்தபோது அழுக்கான உடையில் இருந்த மாயம்மா தன் கையில் இருந்த உணவை எடுத்து அங்கிருந்த நாய்களுக்கும் நின்றிருந்த மற்றவர்களுக்கும் வாயில் சிறிது ஊட்டி விட்டாராம்.

இந்த பெண்மணிக்கு வாயில் ஊட்ட வந்தபோது அருவருப்பாக உள்ள யாரோ ஒருவள் எல்லோருக்கும் வாயில் ஊட்டி விட்ட உணவை நமக்கும் தருகிறாளே என முகத்தை திருப்பிக் கொண்டு அங்கிருந்து சென்று விட்டாராம். அந்த சம்பவம் நினைவுக்கு வர ஸ்வாமிகளிடம் சென்று தனக்கு கிடைக்க இருந்த நன்மையை தானே கெடுத்துக் கொண்டு விட்டேனே என வேதனைப்பட்டாராம். ஸ்வாமிகள் அந்த அம்மையாரிடம் மாயம்மா பராசக்தியின் வடிவமான கன்யாகுமரி அம்மனே என்று கூறினாராம்.

பொன் காமராஜர் என்பவருக்கு ஒருமுறை பெரிய கட்டி ஒன்று தொடையில் வந்து அவரை வாட்டியது. மருத்துவர்கள் கைவிட்டு விட்டார்கள். அவருடைய ஆயுளும் ஏழு நாட்கள்தான் இருக்கும் என்ற உணர்வையும் தந்திருந்தார்கள்.

ஆனால் யாரோ சொல்லி அவர் மாயம்மாவிடம் செல்ல மாயம்மா அவர் தொடையில் பழுக்கக் காய்ச்சிய கம்பியை ஒரு முனையில் குத்தி மறுபுறத்தில் அதை எடுத்து விட அலறியபடியே மயக்கம் அடைந்து விட்டாராம். நோயும் அதிசயமாக குணமாகி விட்டதாம்.

அதன் பின் அவரை அவர் செய்து வந்த வழக்கறிஞர் தொழிலை துறந்து விட்டு, மன அமைதியும், நிம்மதியையும் பெற ஆன்மீக போதனா வழிமுறைகளை கற்றறியுமாறு கூறி ஆன்மீக குருவான யோகிராம் குமார் சூரத் அவர்களிடம் மாயம்மா அனுப்பி விட, பொன். காமராஜர் அவர்களும் ஆன்மீக போதனைகளை பெற்று தபஸ்வியாக மாறிவிட்டார்.

அவர் இன்று கன்யாகுமரி மாவட்டத்தில் காணி மடம் எனும் இடத்தில் உள்ள யோகிராம் குமார் சூரத் ஆலயத்தை நிர்வாகித்து வருகிறார்திரு பொன் காமராஜ் அவர்களுக்கு மாயம்மா தேவி பராசக்தி உருவத்தில் விஸ்வரூப தரிசனம் தந்துள்ளாராம்.

மாயம்மா ஜீவ சமாதி அடைய வேண்டும் என்ற எண்ணத்தை 1986 ஆம் ஆண்டிலேயே தனது சீடர் ராஜேந்திரனிடம் எடுத்துக் கூறி, எங்கு ஜீவ சமாதி அடைய வேண்டும் என்ற இடத்தையும் கூறினார். ஆகவே அந்த இடம் இருந்த சேலத்திற்கு ராஜேந்திரன் மாயம்மாவை அழைத்து வந்தார். மாயம்மா கூறி இருந்த இடமோ பொட்டைக் காடாக இருந்தது. ஆனாலும் மாயம்மா கூறிய குறிப்பிட்ட இடத்தின் மரத்தடியில் ஒரு குடிசைப் போட்டு தங்கி இருந்தார்கள்.

அப்போதெல்லாம் மாயம்மாவைப் பார்க்க பக்தர்கள் சிறிய அளவில் வந்து கொண்டு இருந்தார்களாம். பலருக்கும் மாயம்மா சேலத்திற்கு வந்தது பிடிக்கவில்லை. ஏன் எனில் வருடா வருடம் தவறாமல் பெய்யும் மழை ஒரு சொட்டு கூட மாயம்மா வந்த ஆண்டில் பெய்யவில்லை. தெய்வம் என்பவள் இங்கு வந்த பின் மழை கூட பெய்யாமல் பூமி வறண்டு விட்டது.

ஆகவே அவளை மறுநாள் இங்கிருந்து துரத்த வேண்டும் என ஊர் மக்கள் பேசிக்கொண்டதை திரு ராஜேந்திரன் கேட்டுவிட்டு மாயம்மாவிடம் அதைக் கூறி வருந்தினாராம். அதைக் கேட்ட மாயம்மா ஒன்றுமே கூறவில்லை. அன்று இரவு எங்கிருந்தோ வந்த மழை மேகங்கள் அதிக அளவில் மழையை கொட்டி ஏரிகள், குளங்கள் என அனைத்தும் நிரப்பியது.

அடுத்த ஆண்டுவரைத் தேவையான தண்ணீர் நிரம்ப மாயம்மாவைக் குறை கூறியவர்கள் மனம் வருந்தி அவளிடம் சென்று மன்னிப்பு கோரினார்கள். மெல்ல மெல்ல சேலத்தை சேர்ந்த இன்னும் சிலரும் மாயம்மாவிற்கு பணிவிடை செய்ய அங்கு வந்து போய் கொண்டு இருந்தார்கள்.

மாயம்மா சேலத்தில் வந்தவுடன் அவருக்கு அங்கு வந்து சேவை செய்து கொண்டிருந்த பெண்மணிகளின் ஒருவர் லதா மங்கேஷ்கர் என்பவர். அவர் திருச்சியில் ஆசிரியையாக இருந்தவர். அங்கிருந்து வந்து சேலத்தில் தங்கி மாயம்மாவிற்கு பணி புரிந்து வந்தார்.

மாயம்மா ஜீவ சமாதி அடைந்ததும், அன்று இரவு முழுவதும் அவரது உடலுக்கு அருகிலேயே அமர்ந்து இருந்தவர். அவருடைய மெய் சிலிர்க்க வைக்கும் அனுபவங்களை கூறுகின்றார்.

‘உட்கார்ந்த நிலையில் வைக்கப்பட்டு இருந்த உடலின் அருகில் இரவு முழுவதும் நான் அமர்ந்து இருந்தேன். திடீர் திடீர் என அம்மாவின் உடலில் இருந்து வியர்வை வழிந்தோடும். அதை இரவு முழுவதும் தூங்காமல் இருந்து துடைத்து விட்டேன். நிறைய துணிகள் ஈரமாகி, அம்மாவின் தலையனை கூட ஈரமாகிவிட்டது.

கைகளில் வழிந்த நீரை துடைக்கையில் அம்மா கையை தூக்குகின்றீர்களா என மனதில் நினைத்துக்கொண்டேன். நான் நினைத்த மறுவிநாடியே கை தானாக தூக்கியது. அம்மாவின் உடல் இறந்தவர்கள் போல விறைத்து போகவில்லை.உயிருள்ள உடலைப் போலவே அசைந்து கொண்டிருந்தது. ஆகவே அம்மா உயிரோடுதான் சமாதி அடைந்து இருக்க வேண்டும். சமாதியில் வைத்து மூடிய பின்னர் நான் அங்கிருந்து செல்லாமல் சற்று நேரம் அங்கேயே நின்றிருந்தேன்.
அப்போது அம்மா அவர்கள் ஒரு பெரும் ஒளி வெள்ளமாக காட்சி அளித்தார்கள்.

மாயம்மா அவர்கள் 09-02-1992 அன்று மகாசமாதி அடைந்தார்கள்.